Βασιλειάδης Σπυρίδων

Βασιλειάδης Σπυρίδων







--------------------------------------------------------------------------------
Bιογραφία-Βιβλιογραφία-Εργογραφία
--------------------------------------------------------------------------------


Τόπος Γέννησης Πάτρα
Ημερομηνία Γέννησης 1845
Ημερομηνία Θανάτου 1874
Λογοτεχνικές Κατηγορίες Πεζογραφία
Ποίηση
Θέατρο - Σενάριο



Βιογραφικό Σημείωμα

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙAΔΗΣ (1845-1874) Ο Σπυρίδων Βασιλειάδης γεννήθηκε στην Πάτρα, γόνος πλούσιας οικογένειας, η οποία όμως χρεοκόπησε όταν ο ποιητής βρισκόταν σε νεαρή ηλικία. Μαθήτευσε στο Γυμνάσιο Πατρών και κατόπιν σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ το 1868. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Το 1874 έφυγε για το Παρίσι, όπου πέθανε από φυματίωση σε ηλικία τριάντα μόλις ετών. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1866 κερδίζοντας έπαινο στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό με την ποιητική συλλογή του Εικόνες και κύματα, η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον Αλέξανδρο Ρίζο Ραγκαβή, μέλος τότε της κριτικής επιτροπής. Το 1872 δημοσίευσε τη δεύτερη ποιητική συλλογή του με τίτλο Έπεα πτερόεντα, που επίσης ξεχώρισε, ενώ το 1874 εξέδωσε τη συλλογή Παντείαι ποιήσεις. Ο Βασιλειάδης ανήκει στους τελευταίους εκπροσώπους των αρχαϊστών ρομαντικών ποιητών της Α΄ Αθηναϊκής Σχολής με επιρροές από τον Ουγκώ και το Λαμαρτίνο. ΄Εγραψε στην καθαρεύουσα και ήταν στενός φίλος του Δημητρίου Παπαρρηγόπουλου, τόσο που οι σύγχρονοί τους τους αποκαλούσαν Διόσκουρους. Ανήσυχο πνεύμα, σύχναζε στα βιβλιοπωλεία και τα γραφεία των περιοδικών της εποχής, καθώς και στους φιλολογικούς συλλόγους, κυρίως στον Παρνασσό, του οποίου ήταν ιδρυτικό μέλος, ενώ επιμελήθηκε επίσης της ίδρυσης της Σχολής Απόρων Παίδων. Στην ώριμη περίοδο της δημιουργίας του στράφηκε προς μια κριτική αντιμετώπιση του ρομαντισμού και ενδιαφέρθηκε έντονα για το δημοτικό τραγούδι ως γνήσια έκφραση του λαϊκού λυρισμού. Η ποίησή του παρουσιάζει υφολογικές επιδράσεις από τον Αχιλλέα Παράσχο, διακατέχεται ωστόσο από έντονη απαισιοδοξία και κάποια σατιρική διάθεση. Αξιοσημείωτη, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψιν το σύντομο της ζωής του, είναι η έκταση και η ποικιλία του γραπτού έργου του. Παράλληλα προς την ενασχόλησή του με την ποίηση ο Βασιλειάδης έγραψε πεζογραφήματα, θεατρικά έργα, επιφυλλίδες, μεταφράσεις και κριτικές μελέτες. Πιο συγκεκριμένα άφησε επτά πεζογραφήματα, επτά επιφυλλίδες, τρία δοκίμια, επτά λόγους, δώδεκα κριτικές μελέτες και έντεκα θεατρικά έργα, με γνωστότερα έργα τη Γκόλφω και τη Γαλάτεια, που ανατυπώθηκε, μεταφράστηκε στα γαλλικά, ιταλικά και ουγγρικά και παραστάθηκε εκτός από την Ελλάδα στο Παρίσι και τη Βουδαπέστη. Στο χώρο του θεάτρου πρόβαλε την ανάγκη για τη δημιουργία Εθνικού Θεάτρου και υπήρξε πολέμιος του γαλλικού κωμειδυλλίου, που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη στην αθηναϊκή σκηνή. Τα έργα του άρχισαν να εκδίδονται σε τόμους με τίτλο Αττικαί Νύκται το 1873 και η έκδοσή τους συνεχίστηκε μετά το θάνατό του. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Σπυρίδωνα Βασιλειάδη βλ. Βελλιανίτης Θ., «Βασιλειάδης Σπυρίδων», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια6. Αθήνα, Πυρσός, 1928, Μερακλής Μ.Γ., «Σπυρίδων Ν. Βασιλειάδης», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί – Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία – Γραμματολογία, σ.160-163. Αθήνα, Σοκόλης, 1977, Μουλλάς Παναγιώτης, «Βασιλειάδης Σπυρίδων», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984 και Χατζίνης Γιάννης, «Βασιλειάδης Σπυρίδων», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας3. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.



Ενδεικτική Βιβλιογραφία


Αθανασιάδης – Νόβας Θεμ., «Το θέατρο του Βασιλειάδη», Νέα Εστία45, ετ.ΚΓ΄, 15/6/1949, αρ.527, σ.752-754.
Άννινος Χαράλαμπος, «Δύο έλληνες ποιηταί· Δ.Παπαρρηγόπουλος και Σ. Βασιλειάδης», Διαλέξεις περί ελλήνων ποιητών του ΙΘ΄ αιώνος. Αθήνα, τυπ. Π.Δ.Σακελλαρίου, 1916.
Βελλιανίτης Θεόδωρος, «Βασιλειάδης Σπυρίδων», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια6. Αθήνα, Πυρσός, 1928.
Δημάκη- Ζώρα Μαρία, «Ο ποιητής Σ.Ν.Βασιλειάδης ιδρυτής των Σχολών του Παρνασσού», Νέα Εστία143, ετ.ΟΒ΄, 15/1/1998, αρ.1693, σ.97-108.
Ζερβός Ιω., Πρόλογος στο Σπυρίδωνος Βασιλειάδη, Αττικαί νύκτες. Αθήνα, 1915.
Μαντουβάλου Μαρία, «Σπυρίδων Βασιλειάδης · Ανακομιδή της μνήμης του στη γενέτειρα Πάτρα», Παρνασσός17 , 1975, σ.378-397 (τώρα και στον τόμο Κείμενα και μελέτες μεσαιωνικής και νεοελληνικής γραμματείας, σ.427-454. Αθήνα, Τολίδης, 1990).
Μακρής Σόλων, «Άλσος Πγκρατίου. Ελεύθερο Θέατρο: Μια ζωή Γκόλφω», Νέα Εστία96, ετ.ΜΗ΄, 1η/8/1974, αρ.1130, σ.1264-1265.
Μερακλής Μ.Γ., «Σπυρίδων Ν.Βασιλειάδης», Η ελληνική ποίηση· Ρομαντικοί – Εποχή του Παλαμά - Μεταπαλαμικοί· Ανθολογία – Γραμματολογία, σ.160-163. Αθήνα, Σοκόλης, 1977.
Μουλλάς Παναγιώτης, «Βασιλειάδης Σπυρίδων», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984.
Παλαμάς Κωστής, Άπαντα2, σ.427-430. Αθήνα, Μπίρης, χ.χ.
Παλαμάς Κωστής, Άπαντα12, σ.292-297. Αθήνα, Μπίρης, χ.χ.
Παλαμάς Κωστής, Άπαντα14, σ.28. Αθήνα, Μπίρης, χ.χ.
Παλαμάς Κωστής, Άπαντα16, σ.315-316. Αθήνα, Μπίρης, χ.χ.
Σιδέρης Γιάννης, Ιστορία του Νέου Ελληνικού Θεάτρου 1794-1944· Τόμος πρώτος (1794 - 1908). Αθήνα, Καστανιώτης, 1991 (πρώτη έκδοση Αθήνα, Ίκαρος, χ.χ.)
Χατζίνης Γιάννης, Δ.Παπαρρηγόπουλος - Σ.Βασιλειάδης. Αθήνα, Αετός, 1954 (στη σειρά Βασική Βιβλιοθήκη,αρ.13).
Χατζίνης Γιάννης, «Βασιλειάδης Σπυρίδων», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας3. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. Αφιερώματα
Φιλολογικός Σύλλογος Παρνασσός· Σπυρίδων Βασιλειάδης· Επί τη πεντηκονταετηρίδι του θανάτου του. Αθήνα, τυπ. Εστία, 1925.
Νέα Εστία96, ετ.ΜΗ΄, 15/11/1974, αρ.1137.



Εργογραφία

(πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις) Ι.Ποίηση
Εικόνες και κύματα.Αθήνα, τυπ.Π.Β.Μωραϊτίνη,1866.
Έπεα πτερόεντα. 1872.
Παντείαι ποιήσεις. 1874. ΙΙ.Θέατρο
Γαλάτεια. Στον τόμο Θεατρική βιβλιοθήκηΗ'. Κωνσταντινούπολη, τυπ. Ι.Παλλαμάρη, 1882.
Σκύλλα.
Οι Καλλέργαι - Λουκάς Νοταράς. Αθήνα, τυπ. Α.Κτενά - Σ.Οικονόμου, 1869.
Θάνος Καλλισθένης.
Αλέξανδρος Υψηλάντης. [ημιτελές]
Χίμαιρα.
Σεμέλη.
Γαλάτεια και Πολύφημος.
Αμάλθεια.
΄Εγγαμος ή αυτόχειρ. ΙΙΙ.Διηγήματα
Οι σκοτεινοί έρωτες.
Το χρυσίον.
Η λουομένη Ρωμαία. IV. Συλλογικές εκδόσεις
Αττικαί νύκτες1-4. Αθήνα, τυπ. της Ενώσεως 1873-1874.
Τα Άπαντα. Αθήνα, Φέξης, 1900.